Izvod: Približno 50% šuma Zapadne Evrope nalaze se u privatnoj svojini, manje od 30% površina su društvene šume, a oko 20% predstavlja društveno šumsko zemljište. U Centralnoj i Istočnoj Evropi, restitucija prava vlasništva ima za rezultat znatno povećanje površina šuma u privatnom i društvenom vlasništvu. U Zajednici Nezavisnih Država tek ostaje da se vidi u kojoj meri će procesi restitucije i privatizacije izmeniti postojeću strukturu društvenog vlasništva nad šumama. Na osnovu ustavnih prava svojine, obaveza vlasnika šuma je da odluče u kom stepenu su u mogućnosti i koliko žele da obezbeđuju proizvode i usluge. Oni ne moraju da snose povećanje troškova bez kompenzacije za koristi koje nastaju kao posledica zahteva korisničkih grupa i javnosti, koji su ugrađeni u novo šumarsko zakonodavstvo. Šumarska politika i zakonodavstvo moraju da regulišu finansijske dimenzije troškova i dobiti održivog upravljanja resursima. Zato su neophodne zakonske odredbe koje dovode u ravnotežu prava i obaveze privatnog i društvenog gazdovanja u cilju stvaranja optimalne kombinacije koristi iz održivog gazdovanja šumama.
        Ključne reči: zemljišno svojinski odnosi, vlasništvo šuma, zakon o šumama, investicije u šumarstvo, višefunkcionalno gazdovanje šumama.